Iris V't Bosch

Opstarten voor nieuw werk begint met een idee. Een idee wat verdwijnt zodra ik het wil vastpakken. Door chaos, loslaten van controle komt er weer wat leven in het idee.

Hoe ervaar ik de kunstwereld nu? Denk dat er voor mij niet zoveel veranderd is op dit moment. Eigen projecten kunnen doorgaan. Grotere projecten in de buitenlucht, ga ik iets op verzinnen. Ik mis het contact met collega's, samen nadenken, samen maken. Maar dat miste ik al voor corona i.v.m. mijn verhuizing. Zeeland is voor velen te ver en mijn netwerk hier nog te pril voor coronatijd.

Onderweg zijn was al niet aan mij besteed. Mijn werk bestond al uit de lokale/regionale binding en hier op reflecteren en hier iets mee doen, iets in beweging zetten. Dan maar geen goed kunstenaar zijn worden gezien worden. Ik wil mijn omgeving voelen en daar de relatie mee aangaan. Dat kost mij tijd, voorzichtig begint er een verbinding, opening, mogelijkheden in en rond mijn woonplaats te ontstaan.

Het genot van de rust, van de weggevallen druk om. Weggevallen druk die mij zegt niet te voldoen aan het leven van nu. Alle mogelijkheden die ik niet (meer) benut. Vasthouden. Samenwerken, samen leven, samen onderweg zijn en plezier hebben.

[terug]

Marisja van Weegberg

Zelfportret met bril

Op deze vraag kan ik geen eenduidig antwoord geven. Iedere dag is weer anders en daarmee ook mijn opstarten. De ene keer drink ik eerst rustig een kop koffie voordat ik begin. Een andere keer begin ik meteen te spitten naar benodigde materialen of kan ik niet wachten door te gaan waar ik gebleven was.

Neen … niets heeft mij daarop voorbereid. Maar dat er een wake up call voor de mensheid moest komen verbaasd mij echter niets.

Ik vind het heel jammer. Was net lekker bezig met musea te bezoeken door het gehele land. Ook mijn eigen geplande tentoonstellingen lopen nu anders / digitaal. Dat vind ik jammer omdat ik het zelf nodig heb dicht bij het kunstobject te kunnen zijn om haar optimaal te kunnen ervaren. Dat is nu, wat mij betreft, een groot gemis.

hhhhmmmmm… een ware verandering begint in het individu. Kunst gaat ook vaak over ego, macht, handel, investering / geld ... ik vraag het, de verbroedering, mij dan ook ten zeerste af. Ik vermoed dat dat meer voeten in de aarde zal hebben.

ik heb altijd gehouden van isolatie, focus en reflectie; mijn werk te kunnen maken zoals ik dat wens zonder mij, op voorhand al, te richten op de re-actie in de buitenwereld, de verkoop, het grote geld. Voor mij verandert er wat dat betreft weinig in deze tijd.

Ik vind het niet erg dat ik zo weinig afleiding heb; ik hou van de rust en de stilte. Ook energetisch gezien. Ik vind het heerlijk. Ervaar het als een gat in de tijd. Daarom ook dit ingeleverde werk met de titel: "Where the f* is MY …?" We hebben het gevoel dat er in deze tijd van alles van ons afgenomen wordt. Er worden gaten geknipt in ons leven; de tijd. Iedereen mist wat in deze tijd: familie, vrienden, werk, samenzijn, het 'gewone' leven, afleiding, uitgaan, gezondheid …

De angst om iets tekort te komen, iets te missen viert hoogtij in deze dagen.

Ik hoop dat we deze tijd massaal benutten om te gaan zien wat waar is. Ons gaan afvragen wie/ wat we werkelijk Zijn. Hiervoor hebben we de rust en de stilte nodig om het onderzoek te kunnen doen. Dat we gaan herkennen wat er altijd al is … het Zijn. Non Duaal. Niet Ik en Jij, Dit en dat … maar HIER en NU.

Just keep quiet.

Kijk op you tube naar satsangs van Gangaji, Rita Bouwman, Hans laurentius enz…

[terug]

Sonja Rosing

Ik sta (zoals altijd) vroeg op, rond 06.00 uur, ga (rustig) iets drinken, dan douchen, yoga, mediteren, werken in atelier (mijn atelier is 50 meter lopen, eind van de straat) of een wandeling in de natuur van een paar uur. Dus eigenlijk best wel gestructureerd, maar dat heb ik nodig. Ik voel me daar geestelijk en lichamelijk het beste bij. Ik probeer nu wel in het weekend wat losser te zijn :-) uitslapen enzo.........

Mijn leven is niet veel veranderd. Dus, 'ws heeft 'mijn leven' me op dit voorbereid. Wat er veranderd is, is dat mijn partner is nu 100% thuis. Wat ik eigenlijk wel heel fijn vind. Ik vind het tot nu toe super gezellig en de boodschappen worden gedaan en er wordt voor me gekookt!!! Een paar exposities gaan anders dan gepland. Ik praat wel meer. Ik bel o.a. iedere dag mijn moeder.

Ja, prima, ik was al niet van de openingen. Ik ga er ook niet heen omdat het moet. Wanneer ik ga is omdat ik er zin in heb. Ik ben meer een 1 op 1 persoon.

Werkelijk geen idee.

Nee, ik heb aan dat gezien moeten worden, niet echt aan mee gedaan. Heb altijd tijd om me te concentreren en te reflecteren. Constant onderweg zijn, ligt totaal niet in mijn aard. Ik ben wel lid van twee kunstenaarsverenigingen ('Arti et Amacitiae in Amsterdam' en 'Kunstenaars Vereniging Flevoland'). Exposeer, maar dat geeft me een boast. En heb een Facebook en Instagram account).

Gelukkig altijd in de gelukkige omstandigheid geweest van te kunnen exposeren, solo's etc., en landart. Mijn partner en ik doen allebei waar we ons goed bij voelen, geen vetpot ( o.a. geen vakanties ). Maar tot nu toe lukt het.

Eindeloze wildernis, ha ha. Ik hoop zo dat dit een tijd voor verandering is, en geniet er inderdaad van het stilstaan van de wereld. Geen vliegtuigen in de lucht- rust voor de natuur.

Moet je een kunstenaar adviseren hoe de tijd door te komen?

[terug]

Vincent Dams

Hoi Andre en Monika,

Het lukt me dus nog steeds niet iets fatsoenlijks te schrijven zonder de persoonlijke problematieken erbij te betrekken waarover ik jullie vertelde. En aangezien die wat als een té negatieve schaduw over al mijn antwoorden op jullie vragen heen hangt hoeft dat van mij dus niet op de website voor jan en alleman. Je wilt de mensen toch iets leuks meegeven nietwaar?

Achterop het A4-tje staat een mail uitgeprint van een onbekende. Het A4-tje vond ik ooit op straat. Je kan zelfs een oude voetafdruk ontdekken. De tekst luidt:

'nouw neaem ik het over.papa is te stom.heb jij eigenlkijk de verf voor de fiets gehad?jij zou de lamje en het mesje terug sturen. rosi heeft de scheiding aangevraagt.groetjes mama.'

Ik moest hier altijd om lachen. Maar nu zie ik eigenlijk meer en meer een heel mooi klein inkijkje in alle dagelijkse besognes van alle onbekende mensen om ons heen. Nu tijdens corona lijkt het er op dat door letterlijk afstand te nemen, we bewuster worden van elkaar. En dan mag ik alleen maar hopen dat die ontstane ruimte ons ook hierna mag besmetten met een sympathiekere wereld.

En tja, qua mijn tekening aan de andere kant van het A4-tje. Zien we gewoon een man met een roeispaan op een paard. (Voel je vrij om nu in je hoofd ook een vrouw met een zweep in een kano voor te stellen). Met andere woorden, we moeten roeien met de riemen die we hebben!

Hou jullie haaks! liefs, Vincent

[terug]