Karin van der Molen

Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat mijn hele leven me op deze aparte situatie heeft voorbereid. De enige zekerheid was altijd de onzekerheid, ik heb nooit een baas of baan gehad, vroeger was het actievoeren, studeren en krantjes maken, daarna moestuinieren, klussen, snuffelen in de kunst, documentaires (mee-) maken en sinds de laatste twintig jaar fulltime kunstenaar – ongeveer ieder jaar begint met een lege agenda die zich altijd weer vult met mijn eigen plannen en onverwachte mogelijkheden.

En soms ook onmogelijkheden, zoals nu.

Normaliter werk ik groot en buiten en meestal in het buitenland. Nu zit ik in mijn relatief kleine atelier tussen de weilanden en heb me voorgenomen eens KLEIN te gaan werken. Iets wat ik al langer wilde, maar zelden aan toekom. Toen al mijn projecten tot en met november dit jaar in 1 week afgezegd werden, heb ik in een opwelling een groot werk uit een expositie van vorig jaar gesloopt, en besloten dat dat mijn Corona-materiaal zou zijn.

En zo begon ik zoals altijd: rotzooi om me heen, tot ik hinkstapsprong mijn atelier in moet klauteren. Een woud waar ik kan ontfocussen, en er 1 werk ontstaat, vanuit een vaag vermoeden. Dat werk kan onverwachts als een vonk in mijn kruitvat slaan en een aantal werken later kijk ik verbaasd achterom naar dat eerste vage vermoeden. Uit de berg visnetten, touwen en ander havenmateriaal associeer ik over groeiprocessen, deel zijn van de natuur, verknoopte relaties, celstructuren, ingewanden, micro en macro, gewond zijn en gerepareerd worden. Knopen en lijnen, verbanden en het web van Indra.

Ik geniet van de eindeloze tijd, het ontbreken van stress, van deadlines, van de druk om voortdurend te letten op oproepen, projecten, residencies. Het is een luxe, waar ik voluit van kan genieten omdat ik blind hoop dat deze situatie niet eeuwig zal voortduren. Ook geeft de stilte me rust om dingen te lezen waar mijn hersens van kraken en die me vanuit onverwachte hoek voeden om het leven en de kunst te beschouwen.

Hoewel ik echt geen fan van openingen ben, en doordat ik afgelegen woon relatief weinig exposities bezoek, voelen al die digitale feestjes en rondleidingen behoorlijk afstandelijk. Ik merk dat de aandacht per werk of per online tentoonstelling de tijdsduur van het gewone Insta swipen overneemt. Een supersnelle zap met een lage impact. Waar ik meer naar verlang is uitwisseling. Misschien ontstaan er wel nieuwe dingen, daar is jullie project een voorbeeld van. Zelf heb ik een intensief online project gestart met 5 andere kunstenaressen uit Italië, Spanje, Peru, Namibië en Australië. We ontmoeten elkaar elke week digitaal, reageren op en vanuit onze 'confined spaces' met werk waartoe we elkaar uitnodigen en we documenteren ons proces.

Mijn motto (en als je wilt advies voor andere kunstenaars) voor deze tijd hetzelfde als andere tijden: neem initiatief! Geef je over aan en geniet van de onverwachte stilte, en ontplooi zelf initiatieven om met anderen te delen wat er uit die stilte naar voren komt. Dan heb je het beste van twee werelden.

[terug]

Joke C. Bos

Ik begin slowly, vooral niet te serieus. Al tekenend, knippend, plakkend, verover ik het onderwerp en komt ik langzaam tot een beeld, vaak wordt het een serie.

Omgaan met weinig inkomen en toch doorgaan vanuit de innerlijke noodzaak ken ik al heel lang. Dat is in deze tijd niet wezenlijk anders.

Wat ik het meeste mis, is het communiceren met collega's: na de modelsessie in het Cultuurcafé lekker eten, drinken en praten in mijn atelier. Het museumbezoek, maar ook de kijkers. Als het niet live is, is er geen echt klankbord. Normaal gesproken zou ik nu meedoen aan een expositie in de Haagse Kunstkring. Je ziet of voelt dan, of een werk communiceert.

Focussen en reflecteren is nu niet speciaal anders, dus het beïnvloedt niet mijn manier van werken, maar wel het onderwerp. Wat er nu gebeurt vraagt wel om verbeelding. Ik werk nu aan een nieuwe serie, genaamd "reset". In deze tijd van vertraging, stilte en lege agenda's is het heel lekker, maar ook makkelijker om in die staat van zijn te komen dat je creëert.

Ai weiwei: Elk ongemakkelijk moment is een creatief moment. Dus maak van de beperkingen je uitdagingen.....Je bent niet alleen!

[terug]

Ans Vianen

Mijn opstartritueel: talmend, traag, langzaam, lijzig, loom, lento. Eerst nog even dit, dan nog even dat. Totdat alles is gedaan. Niks geen uitvluchten meer te bedenken, geen enkel klusje meer te doen. En dan begin ik maar…

En snap ik niet dat ik niet veel eerder begonnen ben. Waarom moest ik zo lang wachten? Was het de angst om te falen? Bang om geen inspiratie te hebben? Terwijl ik weet dat het laten ontstaan en groeien van een werk zo'n boeiend proces is dat zijn weerga niet kent en daarom bij voorbaat al een succes.

Ik voel me vrij, vrij als kunstenaar, zelfs in Coronatijd, zeker ook in Coronatijd, kan ongestoord werken, al mis ik wel de expositieborrels, de musea, de contacten met collega's en de gezamenlijke projecten maar ook het zomaar gaan en staan waar en wanneer je maar wilt.

Als echter zelfs de digitale wereld tot het nulpunt is gekelderd omdat een internetkabel door wegwerkzaamheden kapot is getrokken, dan wordt je wereld wel heel erg klein en hou je echt meer tijd over. Daarom ben ik blij dat ik kunstenaar ben en me volledig in mijn werk kan laten opgaan. Een easy opstartritueel neem ik daarbij graag voor lief.

[terug]

Niels Janssen

Op de kunst!

De reclames die in mijn jongere jaren voorafgingen aan bioscoopfilms hebben hun uitwerking niet gemist want ze komen mij nog steeds op onverwachte momenten voor de geest, inclusief slagzin. 'Come to where the flavour is, come tot Marlboro country...' (waarbij de Marlboro man na gedane arbeid een brandende dukdalf uit het kampvuur oplichtte en er zijn sigaret mee aanstak, maar niet zijn snor, ongeschoren bakkes of de rand van zijn ten gallon hat.) 'Any time, any place, everywhere...' hoorde bij de glamoureuze Martini-mensen., die nooit 'any place' waren, maar meer specifiek op skipistes, in sportauto's, bungelend aan deltavliegers en aan de rand van zwembaden bij villa's met spectaculaire uitzichten, dit alles in het stralend tegenlicht van de verwachting 'dat wordt dadelijk neuken!'

In deze periode moet ik regelmatig denken aan de spot die destijds Jack Daniels aanprees. Na een lofzang op het tergend trage levenstempo op het platteland van Tennessee en het hieraan onttrokken bronwater, spreekt een mannenstem: "Nothing's changed, really' De onwaarschijnlijk lage frequentie waarmee deze woorden werden uitgesproken deed de hele bioscoopzaal mee vibreren, inclusief je vullingen en de schroeven die je zetel op zijn plaats hielden.

Het verlangen naar aan stagnatie grenzende voorspelbaarheid groeit misschien wel als alles op losse schroeven komt te staan: 'Hadden we de wie-kent-kwis met Fred Oster nog maar!' 'Was het oude Stedelijk er nog maar, zonder die horrorkelder, dito roltrap en hemeltergend, kunstvreemd inclusiviteitsgelul!' 'Stond Bowie maar weer in de Kuip!' 'Vierden we nog maar bevrijdingsdag zonder de gore bijsmaak van 40 neo-fascisten in het parlement!' 'Hadden we nog maar winters!' 'was witlof nog maar ècht bitter!',enz.

Maar zulk verlangen verblindt en onttrekt onze energie aan het hier en nu. Energie die we hard nodig hebben om onze autonomie als kunstenaars intact te houden en uit te dragen met alle vindingrijkheid die in ons huist. Of zoals Francis Bacon het uitdrukte: 'To be optimistic about nothing". Tenslotte: Ook dit gaat weer voorbij.

Proost!

[terug]